Zweeds/Nederlands forum

Hej,

Ik denk niet dat er echt vaste regels zijn voor de uitspraak van de o...  Ik heb wel regels gehoord in de trant van "een lange o klinkt als een oe, een korte als een o", maar dit geldt zeker niet altijd.  Misschien kan het wel als uitgangspunt dienen als je het niet weet, het lijkt mij op het eerste zicht meestal wel te kloppen.  Ik heb even gezocht op uitzonderingen en vind er niet direct zo heel veel, maar ik meen mij toch te herinneren dat er nog een aantal waren.  Deze zal je dus moeten leren.  Ik heb hier zelf ook vaak problemen mee, maar dat komt misschien omdat ik vroeger een verkeerde regel heb aangeleerd (ik dacht dat het eigenlijk altijd oe was).  Verder heb ik de indruk dat in leenwoorden vaak de o-klank bewaard blijft.

Nog een paar voorbeeldjes van woorden die je hetzelfde schrijft maar anders uitspreekt (allemaal ooit toevallig eens tegengekomen):

* ovan (met lange oo, en klemtoon op de o, en dus korte a) = boven
* ovan (met lange oe, dubbele klemtoon, dus zowel op o en a, en dus lange a) = onwennig (o-van)

* modern (met o, ongeveer zoals in het Nederlands) = modern
* modern (met lange oe, klemtoon op de o) = de moeder (moder-n)

* orden (met lange oo - is lang omdat rd blijkbaar niet hetzelfde effect heeft als 2 andere medeklinkers) = orde
* orden (met lange oe) = de woorden (ord-en)

* Rom (met lange oe) = Rome
* rom (met korte o) = kuit / rum
en dan heb je natuurlijk ook nog rum, wat kamer betekent en nog een ietwat andere klank heeft .

In dit laatste voorbeeld geldt de kort/lang-regel eigenlijk wel, maar je ziet het verschil niet omdat de m, in tegenstelling tot andere medeklinkers, normaal niet dubbel geschreven wordt aan het einde van een woord of voor een andere medeklinker... (vraag me niet waarom...)

Laatst bewerkt door pieter (2007-05-18 13:31:04)

Met de n is het minder algemeen: jag hann, jag fann (in tegenstelling tot jag kom), det finns, det känns, en brunn, maar daarentegen wel: jag kände, jag har känt...

Wat mij in de Zweedse les verteld is, is dat een dubbele n enkel wordt voor d of t (al lijkt het op het einde van een woord inderdaad vaak ook voor te komen), terwijl een dubbele m enkel wordt voor alle medeklinkers en op het einde van een woord, behalve in lamm, damm (om de verwarring met lam en dam te vermijden vermoedelijk) en nog eentje dat ik vergeten ben.  In elk geval zie ik het nut van deze regels niet in, het lijkt me meer op een of andere inconsequentie die ooit ontstaan is...  Maar ja, een taal is nu eenmaal niet altijd logisch.

Ah ja, juist